Samhverfa

Þú

með ódáinsakra

í blóði

og auðnu mína.

 

Hjartsláttur

vængja þinna

er vegferð mín

frá einu mosavöxnu spreki

til annars.

 

Við eigum

veglaust mark

án móta.

 

 

Tilbrigði við stef

Nótt, eins og dagur sólar sakni

í sorta og veglaust haf.

Dagur, eins og nótt á vængjum vakni

í vorsólar hlýjan staf.

Áðan á sinfó

Í pokarottu og eldrauðum sokkum

situr hún við hlið mér

og hringar sig í sætinu

eins og köttur,

dregur lappirnar undir sig

og grefur með æpandi tánum

í vatnsbláa sessuna.

 

Þær dansa við karlmannsklæddan Fást,

eldfugl,

með blóðlitan refil um axlir

og glaðvakandi fíólín í fangi,

Þyrnirós í sál. 

 

Prúðbúnir gestirnir

eru víðsfjarri og ilmurinn

eins og engar séu borðtuskur

í strætisvögnum.  

 

Miskunnarverkið og pabbi

eru löngu gleymd

og tónlistin nær þangað,

sem henni var ætlað. 

Stillur

Í bliknuðum augum

er líf þitt falið.

Hljóð ertu,

botnfrosið vatn

á fjöllum.

Við klökuga bakka bærist

sölnað sef.

Veikum vængjum

slærðu hörpu þagnar

við mánans stef.

 

Og hugsun mín

er tilbrigði

við hugsun þína.

Næturvaka

Í þúsund ár

stóðum við vörð Drottins 

og töldum hann 

sniðinn örlögum okkar.

Jafnvel dægur

sætti okkur við dóm smáblómsins.

En tími okkar var einungis mældur

í einni næturvöku.    

 

Og í eilífum Skógum 

spratt teinungur

í kviku augnabliksins. 

 

Nú gróa þar íbjúgar

litbjartar liljur

úr annarri veröld

- í fullri sátt

við Guð og okkur.

Samstæður

Á bak við myrkur

lokaðra augna

lifir hún,

hrakin og bernsk.

 

Sjálfsmynd er dregin

í myndlausri skuggsjá

orðvana hugsana.

 

Vefur voðfelldrar kúgunar

er strengdur 

í fágaða hefð.

 

Á bálk er bundið

vængstíft hrak.

Á bak við myrkur

lokaðra augna

er lifandi sál.

 

Á bak við lognmjúkt myrkur 

lokaðra augna

ert þú.

Arfurinn

Á spunaþræði

í hörpu örlaganna

hangir fjaðraður sendiboði

válegra tídinda.

 

Töfrar söngs

og værð í æðum

í skugga óvæntra erinda,

unaður og lausn...

 

...um boga himins,

þangað sem laufið féll

á saklaust hold.

Dagsverk

Í kvöldsólinni stendur roðagullinn bekkurinn Beinbrjótur

og býr sig undir svefninn.

Þær hafa farið um hann mjúkum höndum í dag

og hann tekið ástum þeirra.

 

Það er eins og forlögin hafi aldrei kallað hann til verks

og krömin sé mitt einkamál. 

Til Friðriks

Sjá hversu maðurinn

er kominn um langan veg.

Í myrkri fortíðar

liggja sporin.

Nakinn klæddi hann sig.

Svangur fæddi hann sig.

 

Börnin voru borin

á örmum vanþekkingar

til nýrra sigra.

 

Nú fæðast þau

með rafskaut á hausnum

til þess að verða 

fórnarlömb þekkingarinnar.

 

Það fennir í sporin,

sem liggja til baka.

Villtur er ég.

 

Lítill lófi læðist mér í hönd

í trausti þess,

að leið okkar beggja

liggi ekki

fram af næsta hengiflugi.

 

 

Andvaka

Á bak við blásvart myrkrið

búa sólhvítir stafir.

Hann hefur sagt mér af þeim sögur

og sungið um þá,

dagurinn í gær.

 

Hann er vinur minn, huggari minn.

Möskvar hans eru unaðslegir fjötrar.

 

Með dagsbrún í hönd nærir kringla heims 

allt með eilífri von

eins og Lótusblóm í nafla ókunnrar gyðju.