Handa sjúkum og beygðum

Lesist í hægum takti, largo.

 

   Mikil eru undrin hvílík blessun getur fylgt sjúkdómum. Sjúkdómurinn þvingar manninn til að líta heiminn undir nýju horni. Við það öðlast hann nýja reynslu, sem er persónuleg, skapandi og jafnvel hvetjandi og uppörvandi. Manni, sem daprast sjón, gefast ný tækifæri. Hann lítur tilveruna í nýju ljósi, sér nýja skugga, nýjar andstæður. Augun finna sér nýtt göngulag, sem er huganum eiginlegt. Lestur bókmennta, sem áður var afgreiðsla eða yfirbót fyrir vanrækslusyndir æskunnar, verður veisla eða öllu heldur opinberun.
   Nautn.

   …ljóð, sem virðast litlaus, ómerkileg og jafnvel einskis virði, fá roða í kinnarnar og glampa í augun. Önnur skerpa litina, verða eins og regnboginn, sem komast má undir, regnboginn á akrinum, þar sem hveitikornin eru knýtt saman. Í einu bindinni. Börn að leik. Á blóðakri.

   Í dag er gamla myntin á söfnum, þrjátíu silfurpeningar. Í dag gefst tóm, til að undrast og dást. Dást að gömlum sprekum, leiðarsteinum í götu minninganna, texta, ljóðum, gamalli hugmynd, gamalli sköpun. Í dag er náðardagur. Í dag er guð að fyrirgefa syndir. Eins og blærinn, sem fyllir sporin drifhvítri mjöll.