Skylt er skeggið hökunni

Ólafur Jóhannesson hafði forgöngu um lagasetningu, sem gerði mögulegt að verðtryggja fé, sem veitt var að láni. Þetta var að því er mig minnir 1979. Lánsféð hélt raungildi sínu auk þess sem vextir voru greiddir fyrir lánið. Áður höfðu lánastofnanir reynt að verja eigur sínar með tvískiptum vöxtum þar sem hluti vaxtanna voru svokallaðir kjörvextir þeirra. Lögin, sem gjarnan eru kennd við Ólaf, voru framfaraspor.

Nú háttar þannig, að verðtryggingin hentar ekki vel í samfélagi, þar sem verðbólgan æðir áfram og allt virðist á hverfanda hveli nema lánsféð, sem varið er af verðtryggðum lánasamningum. Þá reyna menn að finna lagalegar glufur á brjóstvörn verðtryggingarinnar og draga í efa, að lagasetning Ólafs hafi á sínum tíma átt sér stoð í stjórnarskránni. 

Nema hvað. Til varnar verður embættismaður sunnan úr Evrópu, sem fer fyrir rannsókn EFTA á meðferð Íslendinga á verðtryggingunni, a.m.k. þeim hluta, sem tengir íslenska lánasamninga við gengi erlendra gjaldmiðla. Hver annar en barnabarn Ólafs Jóhannessonar. 

Tilfinningar og ættrækni hafa alltaf verið merkilegur fylgifiskur stjórnmálaþróunar og sjálfsagður ef út í það er farið.

Þetta er fyrst og fremst til gamans sagt og fyrir forvitni sakir og alls ekki til að beita aðferðinni "hjólað í manninn".  

"Okkur finnst" niðurstaða siðanefndar blaðamanna

er illa unnin og gildishlaðin. Meint ósannindi í Kastljósi eru afgreidd sem kannski "langt til seilst" en umkvartanir Sjúkrahússins á Akranesi eru að öðru leiti óræddar og engin afstaða tekin til hvort þær hafi verið réttmætar. Það er eins og það sé í lagi fyrir blaðamenn að vitna í ótilgreinda heimildarmenn án þess að ganga úr skugga um að fullyrðingar eða jafnvel getsakir þeirra eigi við rök að styðjast.  

Þetta er subbulegt af hálfu siðanefndarinnar en etv. ekki við öðru að búast, þegar blaðamenn dæma einir "í sjálfs sín sök".

Kastljós braut ekki siðareglur