Kynjamisrétti

Oft er komið til mín með börn vegna óværðar. Nánast aldrei er vandamálið kynnt sem vandi sem tilheyrir ákveðnu kyni. Hugtakið "óværð" hefur mjúka nálgun í mínu starfi. Stúlkubörn geta verið óvær jafnt og drengir. En hugtakið óværð hefur mýkt að yfirvarpi eins og áður sgir.

Nú bregður svo við að þetta mjúka orð "óværð" er notað um konur, sem hugsanlega hafa brotið refsilöggjöfina í samskiptum við okkur hin.

Þetta er raunar ekkert nýtt og þreytir mann í baráttunni fyir jafnrétti kynjanna og eykur áhyggjuna af öllum þeim barnabörnum, sem undan hafa komið.  

Handtóku óværar konur og vopnaðan þjóf

Tímabært niðurrif álveranna

Álverið í Straumsvík er barn síns tíma. Það er löngu afskrifað. Ef til vill er vægi áliðnaðarins í efnahagslífi Íslendinga einnig barn síns tíma. Stóriðja á Íslandi mun vafalítið líða undir lok í náinni framtíð. Grófur, mengandi, orkufrekur iðnaður fellur illa inn í þær hugmyndir, sem núlifandi kynslóðir Islendinga gera sér um landgæði og nýtingu náttúrunnar í framtíðinni.

Það er upplagt að hefja þessa vegferð með því að rífa álverið í Straumsvík.

Vill að forsætisráðherra fordæmi

Lokuð milljarðaviðskipti eru glórulaus

Það eitt að sala á ríkiseignum af þessari stærðargráðu fari fram á bak við myrkur luktra dyra er óafsakanlegt og alveg óskiljanlegt. Sú staðreynd gerir líkurnar fyrir því, að þessi viðskipti hafi verið óeðlileg meiri heldur en minni.

Sagt er að stjórnendur Borgunar annars vegar og fjárfestahópur hins vegar hafi keypt hlut ríkisins sem "til sölu" var. Því til viðbótar er sagt, að fjárfestarnir komi úr frændgarði fjármálaráðherrans. 

Ég hef hvergi séð það upplýst um hverja er að ræða úr þessum frændgarði.

Segja Steinþór fara með dylgjur

Árni Bergmann og Ásta Sóllilja

Ég er að lesa minningar Árna Bergmann. Það er forvitnilegur lestur. Mér finnst eins og við höfum verið samferða frá því ég var í foreldrahúsum. Ég las Þjóðviljann frá því ég fór að fylgjast með. Það var um það leyti sem Árni kom heim frá námi í Moskvu og tók til við að bjarga heiminum með bókmenntagagnrýni og fleiru á Þjóðviljanum. Mér er óhætt að segja frá þessu svona, því Árni gerir það sjálfur glaðlega og af hreinskilni.Við Þjóðviljinn urðum samferða allt þar til hann lognaðist út af. Ekki síður en Mogginn, sem fylgdi mér fram í janúar 2010. Þá var hann orðinn mér um megn. Ég kaupi hann reyndar stundum um helgar til að ná réttu sambandi við nafna minn Magnússon, útgerðina í landinu og túlkun Davíðs Oddssonar á sjálfum sér og samtímanum.

Árna þekki ég alls ekki persónulega þótt hann hafi verið einn þeirra, sem kynntu fyrir mér menningu veraldarinnar allt frá barnæsku minni og síðast í frábærri bók um glímuna við Guð.

 

Árni segir skemmtilega frá kynnum sínum af þekktu fólki og óþekktu eins og staða hans á Þjóðviljanum gaf tilefni til. Athyglisverðar eru sagnir hans af Halldóri Laxness og sannast þar enn á ný, að HKL var ólíkindatól. Árni segir. "Þegar Halldór var síðast gestur í okkar húsi (1987) barst talið að fátæktarbæjum sem hann hafði gist á ferðum sínum um landið. Eitt slíkt kot var fyrir vestan. "Það var í Múlasveit", sagði Halldór, "þar var einhver mesta fátækt á Íslandi. Ég batt saman fötin mín í spotta og hengdi upp í rjáfur um nóttina og kannski slapp ég með þessu móti við að fá á mig lús sem þar var krökt af."

Fleiri kotbæir voru nefndir. Einn gestanna, Kjartan Ólafsson, mundi að á einum þeirra var stúlka sem hét Ásta Sóllilja og spurði: "Fékkstu nafnið þaðan?"

"Sóllilja?" hváði Halldór. "Í hvaða bók var hún?"" 

Margt annað sagði Halldór þetta kvöld með þeim Kjartani og Árna, sem vert væri fyrir áhugasama að lesa í minningum Árna.

En því rifja ég þetta upp hér að fyrir mörgum árum birti ég lítinn pistil á þessum blöðum um sama efni þ.e. Ástu Sóllilju, sem ég dreg hér fram mér og öðrum til ánægju.