Tónlist fyrir lifandi fólk

Fjölskyldan var á jólatónleikum Módettukórsins í Hallgrímskirkju í gær. Ekki þeir fyrstu þetta árið. Samt ný upplifun. Ekkert léttmeti. Þekkti ekki nema brot af tónlistinni. Margt nýtt eða nýjar útsetningar á gömlu. Gamalt vín á nýjum belgjum. Tónskáldin notuðu kórinn og kórinn notaði kirkjuna. Allt reyndi þetta á mann til ánægju. Endurtekningin er ekki til, sagði Kirkegård. Ekki einu sinni í tónlist. Jafnvel þó sungið sé eftir sömu nótum aftur og aftur.

 Þóra Einarsdóttir söng einsöng. Söng englasöng. Pabbi hennar sagði mér einu sinni að hún hefði farið að læra að syngja fyrir einhverjar tiktúrur. Það væri ekkert lag í foreldrum hennar. Það er ótrúlegt. Hún er þremenningur við frændfólk mitt á Kiðafelli. Margir góðir straumar liggja um Kiðafell.

Kantorinn í Skólavörðuholtinu hefur lyft Grettistaki í íslenskri sönglist á sinn hógværa og yfirlætislausa hátt. Hann er hvalreki.

Athugasemdir

[Húsari. (IP-tala skráð) 15.1.2012 kl. 01:35]

Sæll Sigurbjörn!

Í þessu samhengi finnst mér nauðsynlegt að halda
því til haga að kvæði þitt Harpan í áföngum var
komið á vefinn nokkrum klukkustundum áður en verk
Ólafs Elíassonar var afhjúpað.
Fyrstu línur þessa kvæðis hefði Véfréttin í Delphi
ekki gert betur! Því þær enduróma nákvæmlega þá
upplifun sem flestir hljóta að geyma í minni sér sem
var fólgin í djúpbláum lit sem grunni sem allir aðrir
litir léku í kringum eða voru afbrigði af.
Þennan lit er að finna í Sixtínskukapellunni og
er hann litur íhugunar, andagiftar og uppljómunar.

Mér segir svo hugur að flest annað í þessu kvæði eigi eftir
að ganga eftir og eru nú loks síðbúnar þakkir
færðar höfundi fyrir jafnágætt kvæði.

Það var þó flutt! En Þórmóður Kolbrúnarskáld gekk sig
út úr sögunni! Enn og aftur kæra þökk.