Ári síðar

Fyrir tæpu ári settist ég undir húsvegg í Búðardal og varð fyrir bókmenntalegri upplifun. Hún var svolítið sérstök, þar sem hún átti upptök sín í litlum kassa á húsinu. Ég bloggaði um þetta dulítið.

Ég átti leið þarna hjá í dag. Það var um svipað leyti dags og síðast. Norðanátt, strekkingur og frost í lofti. Það var ofurlítið skjól við húsvegginn. Fuglinn vaggaði sér rétt utan við fjöruborðið, mávur og úandi æður. Hún var þarna í hópi eins og alltaf þegar íslaust er. Sólin skein. Úr veggnum hljómaði gamla Gufan eins og áður. Það var bókmenntaþáttur og ungur maður las úr nýútkominni bók. Það var tunglbók sagði hann. Eitthvað, sem gefið er út á fullu tungli. Það munu vera öðruvísibækur. Hún heitir Spennustöðin.

Ég veit ekki hvað þeim kemur til, húsráðendum, að standa fyrir þessu útvarpi í mannlausu húsinu á Ægisbrautinni í Búðardal. Kannski synir þeirra Óskars og Hennýar haldi með þessu minningu foreldra sinna á loft. Eflaust. Kannski gamli maðurinn hafi setið þarna og losað sig við streitu hversdagsins undir Gufunni.

Eins og ég.

Þessi bekkur er sannkölluð Spennustöð.