Árstíðaferð um innri mann

og Sæfarinn sofandi eru ljóðabækur, sem komu út hjá Iðunni 1992. Þá var kreppa í íslensku efnahagslífi. Samt sáu menn ástæðu til að fjárfesta í menningu og skáldskap eða með öðrum orðum áhættu.

Þessar bækur liggja á náttborðinu mínu. Hugsið ykkur Matthías og Þorstein frá Hamri hvorn ofan á öðrum. Manni detta í hug Ástir samlyndra hjóna. Ekki fjarri lagi. Ástir ólíkra einstaklinga takast oft betur en líkra. Ástir líkra enda stundum með stöðutöku og kúgun. Á slíkt reynir ekki í samdrykkju Matthíasar og Þorsteins. Þar er jafnræði afar ólíkra einstaklinga. Annar flæðandi og extrovert, hínn naumur og introvert. 

Þó er þetta ekki alls kostar rétt. Stundum er Þorsteinn barnslegur og Matthías eins og gestaþraut.

En ilmurinn af skáldskapnum fylgir þeim báðum.

Hvernig varð ljóðlistin til, myndlistin, tónlistin? Við hvaða aðstæður fullnægðu hljóð hversdagslegra úrlausna ekki manninum lengur?  Var etv. ekkert sérstakt upphaf? Var hugsunin alltaf samsíða sjálfri sér? Þessu er erfitt að svara. Enda kannski engin sérstök ástæða til þess. Ekki ef við njótum ljóðanna hér og nú.

Með Matthías og Þorstein á náttborðinu? Eða í fanginu?

Þorsteinn er alltaf að. Hann vaknar til ljóðsins hvern morgun, vinnusamur og leggur frá sér smíðisgripinn þegar hallar degi. Og svo sjáum við nýja afurð hvert ár. Trúfastur meitlar hann unað í orð.

Matthías er ástríðuskáld. Goshver. Í Árstíðaferð um innri mann er síbylja, fróun ástarinnar, sem er í fóstbræðralagi við endurtekninguna. Sú endurtekning framkallar sefjun fullnægingarinnar. Hugurinn flæðir inn á sléttlendi átakalausra hughrifa eftir engan sérstakan forleik. 

Er eitthvað ljós í svartnætti þessarar kreppu?

Athugasemdir

[Húsari. (IP-tala skráð) 29.8.2009 kl. 01:07]

Spurt er: Er eitthvert ljós í svartnætti þessarar kreppu?
Svar: Já, menn sjá ljósið og gerast kyndilberar eins og
t.d. andans jöfrar á 20. öld, þeir Benjamín H. J. Eiríksson, Halldór Laxness
og Matthías Jóhannessen.
Reynslan er ólygnust, menn sjá þar ljós fegurst, hvort heldur þeim líkar betur eða verr, þar sem myrkrið er svartast og jafnan stendur það hátt á
ljósastikunni, ætíð og alltaf þaðan í frá, og lýsir leið þar sem
áður var enga að finna.

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 29.8.2009 kl. 20:26]

Sigurbjörn. Já það er alltaf ljós í svartnætti. Ljósið er misbjart í lífi fólks. Þannig er skóli lífsins.

Samstaða og heilindi geta mögulega gert það bjartara. Neikvæðni og mótmæli deyfa það.

 En náunga-kærleiks-ljósið innra með hverjum og einum getur enginn slökkt. Menning er ekki afrakstur eiginhagsmuna gróðahagfræði. Lífið væri lítils virði án ljóða og músik.

 Þú ert vandaður og vel gefinn maður og góður læknir. Það er mjög gott fyrir okkur öll að sjá þitt álit á hinum ýmsu málum. Takk fyrir þín góðu innlegg.

[Sigurbjörn Sveinsson, 30.8.2009 kl. 20:31]

Ég fór vestur í Dali í gær að fylgja vini mínum Sigurði Ólafssyni frá Kjarlaksvöllum í Saurbæ. Sigurður var sérstakur maður, opinn og hlýr og vildi öllum gott gera. Hann hafði jafnan á orði að hann hefi engan mann hitt í lífinu, sem væri illa innrættur, allt væri þetta gott fólk og hann ætti enga óvildarmenn. Hann mætti manni með kossi og faðmlagi og kallaði mann elskuna sína.

Sigurður hóf búskap á Kjarlaksvöllum í Kreppunni miklu 1935, þegar hjálpa þurfti bændum með bjargráðasjóði og afskriftum skulda. Búnaðist honum vel frá fyrstu stundu. Hann hélt heimavistarskóla í mörg ár á Kjarlaksvöllum með konu sinni Júlíönu en hún var kennarinn og skólastjórinn. Sigurður byggði skólann sjálfur með góðra manna hjálp og rak heimavistina og matarfélagið af mikilli ráðdeild þar sem hagsmunir barnanna komu fyrst.

Hann dó í hárri elli á 97. aldursári og má með góðri samvisku segja að hann hafi verið eitt af ljósum 20. aldarinnar.