Á sunnudagsgöngu

Í gærdag var ég á gangi suður eftir Ægisbrautinni í Búðardal. Það var hvöss norðanátt og við frostmark og ég hálfpartinn fauk á heilsubótargöngunni. Dúðaður með húfu og ullarvettlinga og fjórði dagur í sumri. Þá heyri ég allt í einu þekkilega rödd tala til mín utan úr buskanum. Ég sný mér í hring. Það er ekki sála á ferli. Jörvagleðiball og kosninganótt að baki og Búðdælingar með hugann við annað en útiveru. 

Samt berst röddin áfram til mín og nú öllu skýrar. Hún kemur frá húsi, sem stendur nánast í götukantinum. Mér reiknast til að þar sé ekki nokkur sála. Óskar og Henný löngu dáin og húsið í notkun af og til af af afkomendum. Enginn bíll fyrir utan. Þegar nánar er að gáð þá berst þessi talandi frá húsveggnum. Úr litlum kassa er mér fluttur bókmenntarþáttur Rásar 1. "Ekkert umbyltir lífinu eins og það að missa móður sína", er haft eftir frönskum rithöfundi. "Öllu heldur tvær ef út í það er farið". 

Þarna hefur verið komið fyrir snotrum bekk undir húsveggnum, sem hefur svolítið skjól fyrir norðanáttinni af lítilli útbyggingu. Ég fæ mér sæti og horfi á æðarfuglinn í flæðarmálinu. Hjarta mitt er þakklátt þeim, sem sér um að veita gömlu Gufunni til gesta og gangandi. Mér gefst svo líka tóm til að leiða hugann að þessum Frakka, sem yrkir upp Laxness og gerir foreldrana í Brekkukotsannál að tveimur konum. 

Það er tímanna tákn.  

Athugasemdir

[Húsari. (IP-tala skráð) 18.5.2013 kl. 13:02]

Sæll Sigurbjörn.

 Kraftbirtingarhljómur guðdómsins lætur ekki
að sér hæða!