Endurlífgun

Yfirlæknirinn stóð allt í einu í dyrunum fasmikill að vanda.

-Ertu með sjúkling?

-Nei

-Komdu, sagði hann venju fremur þjösnalega.

Ég var fljótur upp úr stólnum. Þurfti að endurlífga einhvern?  Það yrði ekki í fyrsta skiptið sem við blésum lífsandanum í e-n hér í Mjóddinni.

- Það eru hádegistónleikar uppi í Gerðubergi.

- Já en ég er óétinn.

-Þú getur bara fengið þér súkkulaði og étið undir mússíkinni.

Á leiðinni í bílnum var mér hugsað til tónleikanna í kvöld. Messiaen gæti orðið harður undir tönn. Var þetta ekki of mikið á einum og sama deginum?

Couperin, Rachmaninoff, Beethoven og jafnvel Saint Saëns voru þarna allir á ferð með Gunnari Kvaran og Peter Máté. Svanurinn úr Kjötkveðjum dýranna var ábót á súkkulaðið.  Dularfullt heiti á tónverki, Kjötkveðjur dýranna. Ekki beint lystugt.

Ég ákvað að blogga um þessa tónleika. En þá rifjaðist upp fyrir mér tónlistargagnrýni, sem ég las fyrir áratugum og ég seig niður í sætið. Maður hefur ekki leyfi til að stíga á stall með hverjum sem er, hugsaði ég. Maður þarf að hafa bréf upp á það. Ég fer allavega ekki í fötin hans Sigurðar Þórs Guðjónssonar.

Meira um það í helgarmola á morgun.