Brjóstumkennanlegir

er þeir fjandvinirnir. Hvers vegna fá þeir, sem fæstar fjaðrir hafa, alltaf að njóta þessarar endalausu og hégómlegu athygli, sem allt snýst um ennþá eins og á dögum bólunnar. Þeir eru til, sem skakað hafa verðmætum á land áratugum saman án þess að hafa verið einu sinni sveiað af alþýðunni, sem á þeim lifir. 

Einn þeirra, sem sótt hefur sjó við einmenning síðustu 30-40 ár, mun skaka fyrir áhugasama undan verbúðunum í Reykjavík á morgun.  Þjóðinni gefst tækifæri til þátttöku.

Varð algjör trúnaðarbrestur

Lúpínan hefur víða orðið til góðs

Nokkrar kynslóðir Íslendinga verða að sætta sig við breytta ásýnd lands og lúpínuna. Þó ekki margar. Skógargróður tekur við af lúpínunni og það á alveg sjálfbæran hátt. Lúpínan myndar jarðveg og bindur hann um leið. Lyngbobbinn, þar sem völ er á honum, hraðar svo umsetningunni umtalsvert, þar sem hann étur bæði nýju lúpínuna og á vorin þá gömlu frá fyrra ári.

Lúpínan er fórnarkostnaðurinn til að halda jarðvegi og ryðja brautina fyrir uppgræðslu landsins. Lyngið og margvíslegar blómplöntur aðrar í vistkerfi þess eiga heima til fjalla en eru alltof veikburða til að varðveita landgæði okkar í byggð, hvað þá að bæta þau. 

Óttast að lúpínan taki völdin