Tilbrigði

Söknuður þinn

er silkimjúk sprengja,

sem fyrir löngu

hefur sprengt sig inn

í þakklátt hjarta mitt. 

 

Úr nafla hennar

vex jöklasóley. 

Athugasemdir

[Gunnar (IP-tala skráð) 21.10.2012 kl. 20:13]

Mikið er þetta ánægjulegt og óvænt. Er það einskonar tilbrigði við stef eftir M? Hann hefur ort mörg tilbrigði við stef annarra eins og Bach við stef Vivaldis.   

Ég les samt ekki dimman og örvæntingarfullan söknuð Matthíasar (í síðustu bók hans, Söknuði) inn í þetta vers, heldur frekar gáskann í Þið-ljóðum hans, eins konar tilvistarlegan orðaleik ÉG & ÞÚ í anda Bubers.

Söknuður þinn fannst mér fremur  vera söknuður MINN eftir  ÞÉR, eða eftir liðnum fundi undir jökulbrún; ekki endilega ástarfundi heldur þýðingarmiklu stefnumóti um eitthvað sem skiptir öllu máli eins og ráða má af sprengikraftinum. Sprengjan er þá ekki nístandi og tærandi sorg enda sprettur jöklasóley út úr nafla sprengjunnar (!). Er hún kannski frekar glettin  fortíðarþrá eftir einhverju liðnu leyndarmáli sem ÞÚ & ÉG eiga og hafa ekki veitt öðrum hlutdeild í. Þetta er alla vega ekki söknuður Jóhanns (hvar hafa dagar lífs míns lit sínum glatað) eða Vilhjálms (mér finnst ég varla (sic)  heill né hálfur maður).

Gaman væri að fá álit gleggsta lesanda, sem á síðu þína hefur skrifað og lesið ljóðin þín betur en aðrir, á þessu skemmtilega ljóði.