Í þessum töluðu orðum

Matthías er í lestinni,

sem rennur eins og dauðinn

í háværri þögn

eftir teinum lífsins.

Hann hefur engu gleymt

og leiðin í Múlakaffi

er vörðuð

ilmgráum kjötsúpupottum.

#metoo

Maður gengur fyrir horn

og skyndilega er vindurinn í fangið.

Eins og andardráttur fjöldans,

ísnálar og klammaðir kjálkar.

Ljúf byrði hversdagsins

breytist í ok andúðar

og á baki vinanna

má sjá tannlaust glott

hverfa inn í hríðina.

 

Eins og bóndinn fyrir vestan

gekk ég í hringi í þrjú dægur

á meðan kafaldið kvaldi úr mér lífið.

 

Þúst á berangri umvafin hvítri voð

og ástvinirnir áhyggjulausir,

innan seilingar.

Restart

Héðan voru á dögunum

eða árunum send ljóð

út í myrkrið.

Og myrkrið tók við þeim 

og kveikti sviðsljósin.

 

Slík athygli endar að jafnaði

með skelfingu

í hljómsveitargryfjunni. 

 

Þar voru þeir Matthías, Húsari og Gunnar

með tannburstana sína eina að vopni.

Menn hafa reynt að moka sig úr snjó

með dósarloki eða rúðusköfu.

 

Það skilar engu

fyrr en barnatímanum lýkur.

Uppskeran

Fyrir utan gluggann minn

er gamall kunningi.

Ekki fönn eins og forðum í Brimnesi

heldur fögur og beinvaxin ösp.

Hún  teygir sig hærra

en ávöxtur lífs míns.

 

Greinarnar slúta í stafalogni

 undan blágrænum blöðum,

sem eitt sinn voru björt í vorinu.

Þau eru bólgin af jarðgrænni lífsbjörginni,

sem líður til rótanna.

 

Fyrr en varir hverfur lífsmagnið

og ný brigði taka við.

Við fögnum nýjum málmlitum,

járnrauðum og krómgulum

í margbreytileika haustsins.

 

„Gráar hærur eru heiðurs kóróna“

var sagt um annað fallandi lauf.

Aðþrengdir draumar

Ég átti lítinn fugl,

sem þandi út vængina

og dansaði með handleggjunum.

Þeir voru eins og sígrænn vafningsviður,

sem boðaði notalegt sumar

um  nákaldan vetur.

 

Fuglinn er orðinn of stór 

fyrir lófann minn.

 

Þetta var þegar myrkrið

missti fótanna

og háaloftið fylltist af draumum,

sem urðu eins og bonsai tré

eða blæðandi fætur

í alltof þröngum táskóm.

 

Tilbrigði

Söknuður þinn

er silkimjúk sprengja,

sem fyrir löngu

hefur sprengt sig inn

í þakklátt hjarta mitt. 

 

Úr nafla hennar

vex jöklasóley. 

Bróðir

Um sumarsólstöður

hvarf maður mér nákominn

á braut.

 

Hann fór um boga litbrigðanna

inn í sköpunarverkið.

 

Faldi dauðann

í erminni

- eins og hvert annað bragð

á sviði.

Þögull um eigin örlög.

 

Hjarta hans sló

í sólheitu landi

í engum takti

við ljá eilífðarinnar.

 

Slíkur maður

verður ekki syrgður

í harmi augnabliksins.

 

Þarna!

Þarna við dagsbrún

er söknuðurinn

á vængjum tímans.   

 

 

Harpan í áföngum

Um glugga hússins

stafar ljósbrotnum minningum

margra heima.

Og Hljóðabungan

rís á snælögum kynslóða,

sem lögðu henni allt sitt

í gnauði  ókunnra radda.

Þar  -

eru Drangar genginna.

 

En Kaldalón

fóstraði blómstur

hlýrra tóna

við jökulsporðinn...

 

...þrátt fyrir allt.

Alzheimer

Á tónum rökkurs tifa minningar

og týndir gestir sveima þér við bak.

Fugl í brjósti syngur framtíðinni ljóð,

sem flögrar hjá

í gær – eitt andartak.

Ljóðaljóð

Árstíðum saman

hef ég ferðast

frá einni opnu

til annarrar

og nú fangar

þú mig

í pakkhúsi minninganna.

 

Þar eru plastdósir

fullar af litríkum tannburstum

sem týna tölunni

einn af öðrum

án nokkurrar miskunnar. 

 

Tilvísun í Matthías Johannessen